Publiczna Szkoła Podstawowa nr 2

35-letnia historia szkoły jest ściśle związana z przemianami, jakie zachodziły w naszym regionie i całym kraju. Szkoła działała w czasie strajków i powstania „Solidarności" w 1980 roku, stanu wojennego, obrad okrągłego stołu, przemian politycznych i gospodarczych w Polsce po 1989 roku. 
Szybki rozwój miejscowości, napływ wielu nowych mieszkańców, budowa tzw. Nowego Osiedla w Laskowicach Oławskich w latach siedemdziesiątych XX wieku spowodowały zwiększenie liczby dzieci w wieku przedszkolnym i szkolnym. W związku z tym zrodziła się potrzeba budowy w Laskowicach Oławskich nowej, dużej szkoły. Szkoła powstawała w tak szybkim tempie, że w roku 1980 oddano do użytku jej główną część (przy obecnej alei Młodych, rok później część przedszkolną (segment od strony boiska szkolnego), na końcu zaś segment od strony ulicy Tańskiego (stołówka, świetlica, biblioteka).
Pierwsi uczniowie naukę w nowej, choć niedokończonej, szkole rozpoczęli 8 października 1980 roku. Były to klasy, które zostały przeniesione z budynku przy placu Partyzantów (obecnie klub „Mikron"). Nie było jeszcze wówczas klas starszych (VI-VIII). Działalność swą w pełni i oficjalnie rozpoczęto razem z początkiem roku szkolnego 1981/1982. W szkole powstały klasy na każdym poziomie nauczania. 
Uroczyste otwarcie szkoły z udziałem władz gminnych nastąpiło w dniu 1.09.1981 roku. Działalność szkoły rozpoczął swym przemówieniem dyrektor Jan Bratos. Przemawiali zaproszeni goście: pani Naczelnik Gminy Maria Jaworska, przedstawiciel wykonawcy- Wrocławskiego Przedsiębiorstwa Budownictwa „Północ", sekretarz Komitetu Gminnego PZPR. Przez kilka pierwszych lat placówka pełniła funkcję gminnej szkoły zbiorczej.  
W nowo powstałej placówce od początku działał prężnie Związek Harcerstwa Polskiego, organizując czas wolny wielu młodym ludziom (spotkania przy ognisku, wieczornice, wycieczki turystyczno-krajoznawcze i in.). W pracę ZHP bardzo zaangażowali się harcmistrzowie: Danuta Osiecka, Teresa Klekot i Tadeusz Karyś. Niemal od pierwszego dzwonka działała w szkole spółdzielnia uczniowska, która prowadziła sklepik zaopatrujący uczniów i nauczycieli. Pracą sklepiku kierowała pani Aleksandra Wojtowicz, później pan Bogdan Draus.
Pierwszy rok nauki był bardzo trudny, co wiązało się z organizacją pracy w nowym budynku i wprowadzeniem w dniu 13.12.1981 roku stanu wojennego. Wydarzenie to wprowadziło element niepewności, nerwową atmosferę i wielu ograniczeń. Dla uczniów wprowadzono godzinę milicyjną od 18.00 do 6.00, a dla dorosłych od 22.00 do 6.00. Uczniowie otrzymali nakaz posiadania aktualnej legitymacji szkolnej. Nauczyciele i inni pracownicy musieli być w pełni dyspozycyjni. Każdy wyjazd musiał być wcześniej zgłoszony i zaakceptowany. Dyrektor otrzymał prawo zwalniania pracowników. Wielokrotnie przypominano, iż szkoła ma świecki charakter. Powyższe ograniczenia zniesiono wraz z likwidacją stanu wojennego latem 1983 roku. Ciekawostką związaną w/w wydarzeniami może być fakt, że w formie pomocy dla uczniów do szkoły przyszło 50 paczek z NRD. 
Zwyczajem lat 80-tych było organizowanie prac społecznych. W ich ramach uczniowie i nauczyciele sadzili lasy, zbierali kamienie, brali udział w wykopkach. 
W roku 1986 z inicjatywy PZPR przeprowadzono w całym kraju tzw. ocenę ideologiczną
pracowników oświaty. Proces ten odbierany był powszechnie jako próba pozbycia się nauczycieli niewygodnych ze względów ideologicznych. W naszej szkole 27 stycznia 1986 roku zapowiedziano, że po feriach zimowych zostanie przeprowadzona ocena ideologiczna każdego nauczyciela. W skład komisji dokonującej tejże oceny weszli: Inspektor Oświaty 
i Wychowania, członek Egzekutywy Komitetu Gminnego PZPR, dyrektor szkoły oraz tzw. czynnik społeczny (przedstawiciel związku zawodowego). „Rozmowa" z każdym nauczycielem trwała około 1 godziny. Sytuacja ta przez nauczycieli traktowana była z dużym niesmakiem, a zadawane pytania dziś muszą budzić wśród wielu ludzi zdziwienie.
Oto niektóre z pytań:
- Dlaczego pani nosi krzyż (medalik) na szyi?
- Dlaczego nie brała pani udziału w wyborach do sejmu?
- Jak pani wytłumaczy dzieciom, czym jest Wielkanoc?
- Dlaczego nie ukończyła pani WUML-u (Wieczorowy Uniwersytet Marksizmu-Leninizmu)?
- Proszę podać strukturę samorządu terytorialnego.
Oceny ideologiczne zakończono w marcu. I sekretarz KG PZPR poinformował, że taka ocena będzie dokonywana, co dwa lata, „nie należy jej traktować jako weryfikacji, lecz jako przegląd kadrowy". Padło stwierdzenie, iż takie przeglądy odbywają się wśród wszystkich grup zawodowych. I sekretarz KG PZPR oświadczył, że „brak udziału w wyborach i demonstrowanie tego źle rzutuje na postawę nauczycieli". Z wynikami całościowymi tejże oceny nie zapoznano nauczycieli, a następnego przeglądu już nigdy nie było.
Z ogromną uwagą i nadzieją wszyscy w całym kraju śledzili wydarzenia roku 1989. Wolne wybory do parlamentu, zalegalizowanie NSZZ „Solidarność", silny powiew wolności odczuwalny był w atmosferze w domach i na ulicach. Ogromna radość była również udziałem całego środowiska naszej szkoły. 
12 maja 1993 roku miał miejsce strajk nauczycieli związany ze złą sytuacją w oświacie. 
Lata 80-te i 90- te były czasem wielu zmian organizacyjnych w funkcjonowaniu oświaty: - W 1984 roku tworzono w Polsce inspektoraty oświaty. Dla terenu naszej gminy powołano Gminny Inspektorat Oświaty i Wychowania, który znalazł swą siedzibę w ówczesnej Szkole Podstawowej nr 2. Inspektorem został pan Eligiusz Piechota, a jego zastępcą pan Aleksander Friedel. W roku szkolnym 1986/1987 na stanowisko inspektora powołano A. Friedla, a na jego zastępcę panią Zdzisławę Wojcieszek. W 1991 roku nastąpiło wyprowadzenie ze szkoły urzędu inspektora oraz zespołu ekonomiczno-administracyjnego szkół do siedziby gminy.
- Przez szereg lat do roku 1989 istniało Ognisko Pracy Pozaszkolnej, które miało zapewnić opiekę dzieciom po zakończonych lekcjach, rozwijać zainteresowania, wypełnić czas wolny zabawą i rozrywką. Obecnie podobną rolę pełni świetlica szkolna.
- Przemiany ustrojowe roku 1989 wymusiły zmiany w programach szkolnych. Chodziło, nie tylko, o ich „odchudzenie", ale też głębokie zmiany treści. Wiele zmieniono w programach takich przedmiotów jak: historia, język polski, wiedza o społeczeństwie. Od dnia 01.09.1990 roku wprowadzono do szkół nowe programy nauczania i nową skalę ocen. Z przedmiotów nauczania uczniowie mogli otrzymać oceny: celujący, bardzo dobry, dobry, dostateczny, mierny i niedostateczny. Oceny celująca i mierna były zupełną nowością, która wymagała przyzwyczajenia ze strony nauczycieli i uczniów. Do szkół powróciły lekcje religii. 
- Od 1.01.1996 roku nastąpiło przejęcie szkół przez samorządy lokalne. W związku z tą sytuacją nasza szkoła otrzymała nazwę Publiczna Szkoła Podstawowa nr 2. Nastąpiły pozytywne zmiany, tzn.: większe zainteresowanie władz samorządowych problemami oświaty, przeznaczenie pieniędzy na zajęcia pozalekcyjne, prowadzenie bieżących remontów szkół, doposażenie w sprzęt i pomoce dydaktyczne.
- Pod koniec lat 90-tych, w związku ze zbliżającą się reformą oświaty, odbywała się ożywiona dyskusja na temat zmian w sieci szkół na terenie gminy Jelcz-Laskowice. Wynikiem tej dyskusji było to, że od 1.09.1999 roku utworzono w budynku PSP nr 2 gimnazjum, które zajęło I i II piętro. Parter pozostawiono dla szkoły podstawowej. 
W trudnych chwilach, związanych z powodzią w 1997 r., dyrekcja i pracownicy szkoły starali się pomóc poszkodowanym przez kataklizm. Od dnia 11 lipca do dnia 12 sierpnia zostało zakwaterowanych około 80 osób - mieszkańców osiedla Jelcz i Łęg. Oprócz powodzian w szkole było zakwaterowanych przejściowo 200 żołnierzy, 15 osób z Holandii, 15 osób z Węgier oraz pracownicy straży pożarnej i policji. Całodobowe dyżury pełniło ok.30-40 wolontariuszy. Byli to głównie członkowie ZHP i absolwenci szkoły. 
Pomoc w zakwaterowaniu i organizacji pobytu powodzian przebiegała sprawnie i z dużą życzliwością. Od 12 lipca 1997 r. przerwali urlopy pracownicy kuchni. Przygotowywano dziennie około 200-300 śniadań, obiadów i kolacji. Na pobyt mieszkańców Jelcza i Łęgu  
oraz innych osób przeznaczono sale na parterze, częściowo na pierwszym piętrze, dwie sale gimnastyczne, sekretariat, gabinet dyrektora szkoły (siedziba sztabu kryzysowego) i aulę.
Oddano w użytkowanie natryski, a na magazyny przeznaczono całe zaplecze kuchni. Przez całą dobę przyjmowano dary w postaci żywności, ubrań, mebli i sprzętu gospodarstwa domowego. Na pochwałę zasługuje postawa pracowników obsługi i kuchni, ogromne zaangażowanie młodzieży i nauczycieli (szczególnie Tadeusza Karysia, Elżbiety Adamskiej, Iwony Płaczek, Ewy Szerugi, Bożeny Ostrowskiej, Marii Polakowskiej, Lesława Zwardonia, Grażyny Dudek). 
Ważną sprawą dla środowiska szkolnego było nadanie szkole imienia. Już na początku roku szkolnego 1981/1982 dyrektor Jan Bratos zaproponował, aby wybrać patrona szkoły. Proponowano wówczas Janusza Korczaka lub Adama Mickiewicza. Dopiero jednak w październiku 1995 roku powołano szkolną komisję, aby wyłonić patrona. 14.12.1995 r. odbyło się szkolne referendum na ten temat. Każda klasa mogła oddać głos na jednego kandydata. Wyniki referendum były następujące:
- Maria Curie-Skłodowska 17 głosów,
- Ignacy Paderewski 13 głosów,
- książę Henryk Brodaty 9 głosów, 
- Bohaterów Golgoty Wschodu 4 głosy
- Maria Konopnicka 4 głosy,
- generał Władysław Sikorski 0 głosów. 
3.06.1996 roku odbyła się uroczystość nadania szkole imienia oraz wręczenie sztandaru. Przewodniczący Rady Miejskiej pan Henryk Koch odczytał treść uchwały Rady Miejskiej w sprawie nadania szkole imienia Marii Skłodowskiej-Curie, a przewodniczący Rady Rodziców pan Lech Markowski przekazał ufundowany przez nią sztandar. Uczniowie złożyli ślubowanie, że rzetelnie będą wypełniać swoje obowiązki. Uroczystość uświetnili liczni goście. Oprawę muzyczną stworzyła orkiestra Jelczańskich Zakładów Samochodowych.  
Niedługo po tym wydarzeniu powstał hymn szkolny. Autorką słów hymnu jest pani Ewa Szeruga, a melodię napisał pan Ryszard Skorupski.

Urodziła się w Warszawie przy ulicy Freta.
Mama pensję prowadziła, Maria się uczyła.
Mała Maria była zdolna, szybko się uczyła,
Bo po ojcu, stryju, dziadku talent dziedziczyła.

Ref. Curie, Curie, Maria Curie-Skłodowska.
Curie, Curie, Maria Curie-Skłodowska.

Bardzo ciekawym fragmentem naszej działalności są kontakty, jakie mieliśmy z różnymi szkołami spoza granic naszego kraju. 
W roku szkolnym 1995/1996 pracownicy i uczniowie odpowiedzieli na ogólnopolski apel w sprawie pomocy Polakom na Wileńszczyźnie. Bardzo duża grupa zaangażowała się w zbiórkę książek dla dzieci polskich na Litwie. Całkiem pokaźna ich ilość trafiła do jednej ze szkół w Grodnie.
PSP nr 2 nawiązała ożywiony kontakt, podtrzymywany do dnia dzisiejszego ze szkołą 
w Truggio w pobliżu Mediolanu we Włoszech. Wszystko zaczęło się od bardzo udanej próby naszych młodych poetów, którzy wzięli udział w Premio Internazionale Centro Giovani e Poesia (Międzynarodowe Centrum Młodzi i Poezja). 22 czerwca 1997 roku nasze uczennice pod opieką p. Bożeny Bral-Ostrowskiej wzięły udział w finale siódmej edycji konkursu. W grupie dziewcząt były: Justyna Aleksander, laureatka 5 miejsca, Agnieszka Młynarczyk, laureatka 7 miejsca i Dominika Zapotoczna, zdobywczyni wyróżnienia oraz Karolina Chorąży, która uświetniła uroczystość grając utwory Chopina. Wręczenie nagród odbyło się w renesansowej willi Santa Cuore. Imprezie przewodniczyli: pani burmistrz Rosanna Zolesi oraz przewodniczący fundacji Centro Giovani e Poesia pan Alessandro Villa. Sukces był tym większy, że uczestniczyło w nim wielu młodych poetów z całej Europy, a nawet z Azji. Organizatorzy konkursu uhonorowali pucharem Publiczną Szkołę Podstawową nr 2 w Jelczu-Laskowicach. 
Dobre wyniki w/w konkursie spowodowały duży wzrost popularności języka włoskiego wśród dzieci. Aby ułatwić dzieciom jego poznanie zorganizowano w ramach zajęć pozalekcyjnych naukę tego języka. 16.06.2000 roku w naszej szkole gościli przedstawiciele włoskiego Truggio, państwo Rosanna Zolesi i Alessandro Willa. Wynikiem spotkania była m.in. wymiana uczniów pomiędzy naszą szkołą i szkołą w Truggio w 2001 roku. Nasi uczniowie mieli okazję wyjazdu i poznania Włoch i ich mieszkańców.
Szkoła nasza przystąpiła w 2004 roku do ogólnoeuropejskiego programy Sokrates-Comenius, który promuje poznawanie przez uczniów krajów europejskich, regionów oraz ich historii i kultury. W ramach tego programu chętne do współpracy szkoły z różnych państw Starego Kontynentu wymieniają się informacjami o sobie i regionie, z którego pochodzą. Pod koniec 2004 roku odbyło się spotkanie przedstawicieli kilku europejskich szkół w Czechach. Naszym reprezentantem w tych rozmowach była pani Bogna Adamczyk. PSP nr 2 podjęła współpracę m.in. ze szkołą holenderską i niemiecką. Planowana jest w ramach programu Sokrates-Comenius również wymiana młodzieży tychże szkół. Program ten będzie realizowany przez kilka najbliższych lat.
Przez wiele lat szkoła nasza była organizatorem imprez o charakterze środowiskowym. Kilka z nich szczególnie zapisało się w pamięci wielu osób. W połowie lat 90-tych, głównie za sprawą pani Iwony Płaczek, nawiązano współpracę z przedstawicielami Rodzin Katyńkich i kombatantów. Dzięki temu młodzież klas starszych miała okazję wysłuchania opowiadań osób-świadków obozów koncentracyjnych, wywózek Polaków w głąb ZSRR, czy tragicznych losów polskich oficerów wziętych do niewoli przez Armię Czerwoną. Środowisko Jelcza-Laskowic uczestniczyło również w poświęceniu Ziemi Katyńskiej. Dla uczniów były to żywe lekcje historii naszej Ojczyzny, tym ważniejsze, że przez wiele powojennych lat ówczesne władze robiły wiele, aby o tym nie pamiętano.  
W 1997 roku miała miejsce w szkole wielka uroczystość z okazji 45-lecia, Jelczańskich Zakładów Samochodowych. Na imprezę tą zaproszono duże grono gości, którzy entuzjastycznie przyjęli program artystyczny przygotowany przez uczniów kierowanych przez Halinę Trojanowską, Urszulę Dziekańską i Elżbietę Więch. Wrażenie było tak wielkie, że dyrektor JZS pan Krzysztof Rozenberg przyznał szkole nieodpłatnie autobusy na 30 wycieczek.  
W tym samym roku miała miejsce akademia związana z 10-leciem powstania miasta Jelcz-Laskowice. Wysokie noty uzyskiwały występy dzieci w Jasełkach, czy przedstawienia teatrzyku szkolnego. 
W szkole naszej dwukrotnie gościliśmy biskupów wrocławskich. 05.04.1997 roku przebywał wśród nas biskup Jan Tyrawa, a 11.04.2003 roku biskup Edward Janiak.  
PSP nr 2 była i jest jedną z największych szkół na Dolnym Śląsku. Od II połowy lat 80-tych zmuszeni byliśmy pracować na dwie zmiany. Ostatnie lekcje kończyły się o godz. 18.00, a niektóre nawet o 19.30. W tym czasie w szkole naukę pobierało ok. 2000 dzieci. Grono nauczycielskie liczyło wówczas ponad 100 osób. Pod koniec lat 90-tych nastąpił wyraźny spadek liczby uczniów i zatrudnionych nauczycieli oraz pracowników obsługi.

BAZA SZKOŁY

Budynek szkoły, jak już wspomniano, powstawał etapami. Pierwszą część oddano do użytku nawet przed planowanym terminem. Nowa szkoła została zbudowana w szybkim tempie, ale z wieloma usterkami. Już w roku szkolnym 1982/1983 nasiliły się niepokojące informacje o nieszczelnych oknach i niskiej temperaturze pomieszczeń (12-14 0 C). Wkrótce potem sygnalizowano o przeciekającym dachu na II piętrze. Wykonawca, pomimo prób poprawienia usterek, jeszcze w ramach gwarancji, nie wywiązał się należycie ze swoich obowiązków. Przejęcie przez gminę szkół spowodowało zwiększenie napływu środków na niezbędne modernizacje.
W trakcie mijających 25 lat dokonano w budynku szkolnym wielu przeróbek i modernizacji:
- powstała sala nr 114, którą stworzono z części potężnego korytarza,
- powstały dwie pracownie komputerowe opisane poniżej,
- przeznaczono pomieszczenie na salę video,
- utworzono szkolną izbę pamięci,
- zabudowano pomieszczenia na parterze, I i II piętrze i powstałe salki są wykorzystane na 
gabinety dla pedagogów szkolnych i wicedyrektora obecnego Gimnazjum nr 2,
- wymieniono setki metrów rur instalacji wodnej i kanalizacyjnej,
- kilkakrotnie poprawiano pokrycie dachowe,
- wybudowano obecną aulę,
- wymieniono część stolarki okiennej,
- zmodernizowano sanitariaty w całym budynku,
- zamontowano sterowanie centralnym ogrzewaniem,
- zainstalowano nowoczesny system alarmowy,
- dobudowano do dużej sali gimnastycznej pomieszczenie na magazyn sprzętu sportowego,
- w momencie podziału szkoły na szkołę podstawową i gimnazjum utworzono nowy pokój 
pokój nauczycielski,
- jedno z pomieszczeń piwnicznych przystosowano do zajęć z plastyki,
- wykonano nawierzchnię trawiastą boiska do piłki nożnej. 
Wiele prac modernizacyjnych wykonano dzięki konserwatorom i innym pracownikom obsługi.
Ważną rolę w edukacji młodego człowieka pod koniec XX wieku zaczęły odgrywać komputery. Kierownictwo szkoły wprowadziło zajęcia związane z obsługą sprzętu komputerowego w roku szkolnym 1987/1988. Powstała pracownia komputerowa. Na początku były to zajęcia pozalekcyjne, prowadzone na dość przestarzałym sprzęcie. Nowy, dobrej klasy sprzęt komputerowy trafił do szkoły jesienią 1998 roku. Zakupiono wówczas też odpowiednie meble i oprogramowanie. Dzięki temu można było wprowadzić lekcje dla większej grupy uczniów. Kolejna rozbudowa pracowni nastąpiła w roku szkolnym 2001/2002. 6.12.2002 roku zorganizowaliśmy przetarg na zakup komputerów. Pieniądze pochodziły ze środków wypracowanych przez szkołę (tzw. konto środków specjalnych) oraz z pieniędzy przekazanych przez Radę Rodziców. Latem 2003 roku przygotowano w szkole drugą pracownię komputerową tak, aby objąć edukacją komputerową możliwie jak najwięcej dzieci. Z dwóch małych pomieszczeń na I piętrze zrobiono jedno duże. Zbudowano sieć
elektryczną, zakupiono meble i przeszkolono nauczycieli.