Publiczna Szkoła Podstawowa nr 2

Epidemia to czas, w którym doświadczamy emocji, których nigdy wcześniej nie odczuwaliśmy. Wielu z nas nie radzi sobie z napięciem psychicznym i lękiem o bezpieczeństwo naszych bliskich. Mamy poczucie utraty kontroli nad rzeczywistością. Nie jesteśmy w stanie posługiwać się tylko i wyłącznie zdrowym rozsądkiem. W takiej sytuacji dobrze jest wyobrażać sobie nową rzeczywistość i przyjąć, że to co się wokół nas dzieje mamy prawo przeżywać. Jest to niezwykle istotne w naszej postawie wobec dzieci, które przeżywają nie tyle sam fakt wystąpienia epidemii, co reagują na postawę i zachowanie rodziców.

Bardzo ważne jest, aby być otwartym na pytania dziecka i przekazywać mu tylko rzetelne informacje. Dzieci nie mają jeszcze rozwiniętego mechanizmu racjonalizacji i czerpiąc wiedzę na temat koronawirusa np. z Internetu, w którym pełno jest informacji z kategorii absurdalnych, nie potrafią uruchomić logicznego myślenia i opanować powstałego lęku. Dziecko, podobnie jak my dorośli, żeby poradzić sobie z odczuwanym niepokojem musi wiedzieć, dlatego nie powinniśmy izolować go od informacji, ale podawać tylko te, które pochodzą z rzetelnych źródeł.

W rozmowie z dzieckiem zalecana jest tzw. postawa drużynowa, czyli mówienie, że sobie poradzimy i że występujący w nas lęk jest jak najbardziej naturalny. Bardzo ważne jest, aby zaakceptować i przyjąć emocje dziecka – nie można dopuścić do sytuacji, w której są one bagatelizowane, pomniejszane, obśmiewane. Rodzice, swoją otwartością na potrzeby dziecka, dają mu gwarancję, że traktują jego stan i emocje całkowicie poważnie.

Kilka ważnych rad dla rodziców:

1. Spokój i opanowanie. Musimy zadbać o własne emocje – nasz lęk i panika bardzo szybko zostaną zauważone i przejęte przez dziecko.
2. Źródło informacji. Dziecko potrzebuje wiedzy – unikając rozmów tylko potęgujemy jego niepokój i lęk. Jeśli jednak nasze dziecko nie chce rozmawiać, uszanujmy jego decyzję i podkreślmy swoją obecność i dostępność – „Dobrze, rozumiem, ale pamiętaj, że gdybyś jednak potrzebował rozmowy, jestem do Twojej dyspozycji, jestem dla Ciebie”.
3. Odpowiedzi. Jeśli dziecko pyta, szanuje nasze zdanie – uszanujmy więc jego pytania choćby były najbardziej absurdalne i dziwaczne. Przekazujmy dziecku rzeczowe i sprawdzone informacje, zadbajmy o to, aby nie było ich za dużo oraz by ich treść była dostosowana do wieku dziecka.
4. Poczucie bezpieczeństwa. Ważne jest, aby mimo wszystko, zachować w codziennym życiu rutynę – daje ona nam dorosłym i dziecku poczucie bezpieczeństwa, przewidywalność i stabilność.
5. Bądźmy dla siebie. Wykorzystajmy ten szczególny i ciężki czas na budowanie relacji – rozmawiajmy i bądźmy razem.